In 2015 en 2016 zijn een aantal interviews afgenomen met meerdere jongeren in verschillende leeftijdscategorieën. Met het idee om vijf jaar later weer een gesprek te hebben om te kijken wat er in die tijd veranderd is. Er verschijnt dan een artikel waarin wordt belicht hoe het vijf/zes jaar later is met de leerlingen die toentertijd zijn geïnterviewd. Is er veel veranderd en zijn hun toekomstplannen uitgekomen? Hoe is het ‘vijf of zes jaar later’?
Tony Offringa (23) en Romeny Hop (22) zaten niet bij elkaar in de klas op het Oostwende College, maar kwamen elkaar wel regelmatig tegen in de gangen van de middelbare school. In hun eindexamenjaar, vlak na de diploma-uitreiking, werd het duo geïnterviewd. Beiden gingen graag op het aanbod in om het interview nu nog een keer te doen. ,,Het leek mij juist heel erg leuk, aangezien er veel veranderd is!”, geeft Romeny enthousiast aan.
De twee zagen elkaar regelmatig op zaterdagavond en verjaardagen en nog steeds komen ze elkaar nog weleens tegen. Toch wordt dat minder na de middelbare school. ,,Vroeger nodigde je iedereen uit waar je mee op school zat. Nu heb je een vaste groep vrienden en spreek ik ook met andere stellen af met mijn vriendin”, vertelt Tony. ,,Een meer volwassener leven!”, beaamt Romeny.
Binnenhuisarchitect
Romeny begon in 2015 aan de opleiding verpleegkunde. ,,Dat heb ik ongeveer tweeënhalf jaar gedaan. Daarna werd ik plots heel erg ziek en moest ik met mijn studie stoppen. Drie jaar lang heb ik thuisgezeten en heel veel ziekenhuizen gezien”, vertelt ze. Toch is Romeny na drie jaar weer opgekrabbeld. ,,Als je er zolang uit bent geweest, moet je weer langzaam in het werkleven komen. Ik ben toen met mijn vader meegegaan naar klussen, want hij heeft een schildersbedrijf. Op die manier kon ik weer starten met een paar uurtjes per dag en dit werk doe ik nog steeds! Samen met mijn vader en broertje ben ik overal aan het werk en dat is heel erg leuk.” Ook is Romeny gestart als binnenhuisarchitect. ,,Thuis waren we aan het verbouwen en voor een tweede badkamer maakte ik het ontwerp. De oom van mijn moeder is architect en gaf mij de tip om hierin door te gaan. Iemand anders zei exact hetzelfde. Toen dacht ik: ‘Daar ga ik toch maar wat mee doen!” Ze volgde een studie en haalde haar papiertje. ,,Ik heb nu mijn eigen bedrijf als binnenhuisarchitect, maar ik loop ook nog gewoon als vrouw op de bouw hoor!”, zegt ze lachend. ,,Nu ben ik bezig om een klantenkring op te bouwen. De bedoeling is dat ik de klussen binnenhaal en dat mijn vader, broertje en ik samen de plannen gaan uitwerken.”
Heeft Romeny dan geen verlang meer om terug te gaan naar de zorg waar ze ooit begon? ,,Ik heb dat hoofdstuk toentertijd afgesloten”, begint ze haar antwoord. ,,Het was mijn droom, maar in die periode kon het gewoon niet. Het was toen klaar voor mij. Toch blijft het in je hart zitten, want het is een mooi vak. Ik kan het altijd nog gaan doen als ik dat wil, maar ik vind het werk wat ik nu doe ook prachtig. Je ziet ieder project van begin tot het eind en wat je allemaal met je handen kunt maken, is heel bijzonder.” Zes jaar geleden had Romeny niet kunnen bedenken dat ze in deze sector aan de slag zou gaan. ,,Ik ben wel creatief wat betreft tekenen, want ik maakte al aquarellen en portretten en daarnaast houd ik van inrichten. Ook moesten we op het Oostwende weleens opdrachten doen voor het vak ondernemerschap. Dat vond ik toen al geweldig, toch had ik niet gedacht dat ik nu al een eigen bedrijf zou hebben. En ik vind het superleuk. Je hebt veel verantwoordelijkheid, want als je niet werkt, komt er ook niets binnen. Dus er zitten wel risico’s aan, maar die neem ik graag voor lief. De vrijheid die het mij geeft en de leuke dingen die je ermee kunt doen zijn geweldig”, vertelt de jonge onderneemster.
Voetballiefhebber
Tony is altijd hetzelfde pad blijven volgen. Zijn hart lag toen al bij het voetbal en dat is nog steeds het geval. Hij wilde in 2015 graag iets met sport gaan doen. ,,En dat is aardig gelukt!”, geeft hij aan. Tony begon aan de sportopleiding en haalde zijn diploma. ,,Ik wilde eerst als sportleraar aan de slag, maar uiteindelijk kwam ik via een docent terecht bij R&A Sports & Swimming. Dat zijn zwembaden gevestigd in Vathorst, Blaricum, Baarn en Amsterdam. Die leraar gooide een balletje op en een week later werd ik gebeld. Of ik op gesprek wilde komen.” Tony verzorgt een gedeelte van de zwemlessen aan kinderen op locatie Vathorst. ,,Privélessen en de gewone groepen”, vult hij nog aan. En Tony komt met een nieuwtje: ,,Toevallig heb ik precies vandaag mijn huidige baan opgezegd om weer aan de slag te gaan hier bij Zwembad de Duker!” Het zwembad in Bunschoten benaderde Tony en uiteindelijk zorgden meerdere factoren ervoor dat hij de keuze maakte om dit nieuwe avontuur aan te pakken. ,,Ik ga met pijn in mijn hart weg bij mijn oude werk. Drie jaar is best lang en je moet ineens mensen los gaan laten. De keuze is lastig als je niet per se weg hoeft. Ik heb nooit iets te klagen gehad, maar ik maak deze keuze nu voor mijzelf!” Tony is namelijk naast badmeester ook voetbaltrainer bij SV Spakenburg. En het werk in Vathorst combineren met het trainen was lastig. ,,Je moet altijd vanuit Amersfoort naar huis komen en haalt het dan vaak nét niet. Op zaterdagmiddag werkte ik ook, dus ik kon nooit eens naar het eerste komen kijken en dat vreet gewoon aan je als voetballiefhebber!”, geeft Tony aan.
Tony ondersteunde zes jaar geleden ook al een aantal trainers bij SV Spakenburg. Nu heeft hij zijn eigen vaste team. ,,Ik ben hoofdtrainer en ik doe het samen met nog twee andere jongens. Wij hebben onder 13-1 onder onze hoede. Twee keer in de week trainen we en op zaterdag begeleiden we het team tijdens wedstrijden. Het is een hele leuke groep én staf”, vertelt Tony enthousiast. ,,We ondernemen graag veel dingen. In oktober zijn we nog op trainingskamp geweest. Ook ben ik sinds twee jaar voorzitter van de Jeugd Activiteiten Commissie (JAC). Toen kwam corona en hebben we uiteindelijk nog niet zoveel kunnen organiseren. Wel wat dingen, maar bij lange na niet wat we normaal doen. Dat is erg zonde.”
Lekker gevoel
Maar voetbalt Tony zelf ook nog? ,,Nee, want dat kon niet in combinatie met mijn werk, maar dat is wel weer de bedoeling vanaf het nieuwe jaar”, vertelt hij. Na de 19-1, zoals de A1 nu heet, is hij gestopt. ,,Daarna heb ik nog een jaartje met een vriendenteam bij Eemdijk gespeeld, wat ook hartstikke gezellig was. Uiteindelijk zijn we toen nog doorgegaan met een aantal Spakenburgse jongens bij SEC in Soest. Ook daar hebben we een jaar gespeeld. De Spakenburgse trainer ging weg en je hebt bij lange na niet het gevoel wat je hebt bij de club van Spakenburg. Je bent een blauwe en dat krijg je er gewoon niet meer uit! Nu ben ik weer van plan om – hopelijk – vanaf 1 januari weer te gaan voetballen bij het derde van Spakenburg. Daar is mijn broer ook trainer. Het gevoel wat je krijgt als je het veld afloopt; dat is zo lekker. Dat gevoel heb ik nog steeds en dat gaat ook nooit veranderen. Het is zonde als je stopt, maar we gaan het gewoon weer oppakken.” Het groene veld blijft kriebelen bij Tony. ,,Ik doe nu zaalvoetbal, maar ik mis het veld en de gezelligheid daaromheen”, vult hij aan.
Romeny kan die sfeer op het voetbalveld beamen. ,,Ik heb ook altijd voetbal gespeeld en ik vind het nog steeds geweldig. Ik doe het alleen niet meer. Als ik de rust en tijd heb teken ik nog graag of volg ik eens een bokslesje”, vertelt ze.
