Eemdijk gaf de mooie zege op Genemuiden geen passend vervolg. In Amsterdam gingen de Diekers smadelijk onderuit tegen De Dijk. De ploeg mag zich diep schamen voor deze wanvertoning.
Marloes ter Haar
Het zijn vaak sterke benen die de weelde kunnen dragen. Eemdijk kon de weelde van het koploperschap dus niet aan en boog het hoofd voor de bespeler van sportpark Schellingwoude, dat slechts dertiende staat op de ranglijst van de hoofdklasse B.
De enige treffer in dit duel viel al in de 18de minuut. Abraham Misehouy was de schutter.
Eemdijk probeerde het daarna wel, maar wist geen vuist te maken. Jeffrey van den Dikkenberg zat tien minuten voor tijd nog het dichtst bij de gelijkmaker, maar stuitte op de keeper. Dit paste in het beeld van deze middag. Eemdijk ging met het schaamrood op de kaken van het veld na dit zwakke optreden.
De groenwitten mogen bij zichzelf te rade gaan. De ene week zo scherp als een mes, Genemuiden de wil opleggen en in blessuretijd verdiend de zege pakken. De andere week vanaf het begin niet bij de les, ploeteren en een verdiende nederlaag incasseren. Eemdijk zal gauw stabiliteit moeten vinden, weten dat elke week op het scherp van de snede moet worden gespeeld. Het elftal van Willem Romp moet het echt van het collectief hebben en als op dagen als tegen de Dijk het samen presteren scheurtjes vertoont, kan het van iedereen verliezen.
Trainer Willem Romp spreekt van collectief falen. ,,En dat na zo’n geweldige prestatie vorige week tegen Genemuiden. Hier valt ook niet tegen te coachen. Al hadden we een uur langer gevoetbald, dan nog hadden we dit duel niet gewonnen. We misten natuurlijk wel ons centrale duo en Marc de Graaf meldde zich kort voor de wedstrijd ook af, maar daar wil ik me niet achter verschuilen. Aan de bal hebben we gewoon veel te weinig gebracht en bij die tegentreffer zien we er ook niet goed uit. We schakelen heel slecht om en krijgen daarvoor de rekening gepresenteerd. In de rust heb ik nog aangegeven dat Urk met 3-0 achter stond. Vlak na de pauze zetten we nog even aan, zonder resultaat. Maar toen was het leed in feite al geschied.”
Op de vraag of dit puur een mentale kwestie is, antwoordt de Utrechter: ,,Dit is wel wat ons gezicht is. We kunnen geweldige fases en wedstrijden spelen, maar op het moment dat we er weer bij staan, laten we het afweten. Dan zou je inderdaad kunnen concluderen dat het een mentale kwestie is. Tegen de kleintjes laten we het te vaak liggen. Onbegrijpelijk. Dat is een hard gelag. Je bent weer terug bij af. Je ziet het vanaf de kant aan, maar staat machteloos. Dit is water naar de zee dragen.”
